Η συμπτωματολογία στη ΔΕΠΥ ποικίλει ανάλογα με το αναπτυξιακό στάδιο του ατόμου.
Στην προσχολική ηλικία (3–5 ετών), τα παιδιά με ΔΕΠΥ δεν μπορούν να παίξουν ήσυχα, εμφανίζουν δυσκολίες σε δραστηριότητες που απαιτούν προσοχή και συνεργασία με άλλα παιδιά. Επιπλέον, δυσκολεύονται να συμμορφωθούν με τις απαιτήσεις των ενηλίκων και εμφανίζουν λιγότερες κοινωνικές δεξιότητες σε σχέση με τους συνομηλίκους τους. Πρέπει να σημειωθεί ότι στην προσχολική ηλικία, η διάγνωση δεν είναι συνήθης, καθώς είναι δύσκολο να χαρακτηριστεί η συμπεριφορά ενός παιδιού ως υπερκινητική, απρόσεκτη ή παρορμητική, αφού σχεδόν όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας είναι σε έναν βαθμό απρόσεκτα και υπερκινητικά. Επίσης, σπάνια τα παιδιά της ηλικίας αυτής βρίσκονται σε καταστάσεις ή εμπλέκονται σε δραστηριότητες που απαιτούν διατήρηση της προσοχής.
Στη σχολική ηλικία, η διάσπαση της προσοχής και η παρορμητικότητα οδηγούν σε δυσκολίες στην οργάνωση των σχολικών εργασιών και μειωμένη σχολική επίδοση, ακόμη και σε παιδιά με φυσιολογική νοημοσύνη. Συχνά παρατηρούνται δυσκολίες στις καθημερινές δραστηριότητες, όπως στην τακτοποίηση του προσωπικού τους χώρου και την προσωπική υγιεινή. Επιπλέον, οι συγκρούσεις με του συμμαθητές επιτείνονται ενώ τα παιδιά αυτής της ηλικίας συχνά έχουν συνοδά προβλήματα, αυξημένο κίνδυνο ατυχημάτων, δυσκολίες με τον ύπνο, εναντιωματική συμπεριφορά και ενούρηση.
Στην εφηβεία περίπου το 85% των παιδιών με ΔΕΠΥ συνεχίζουν να έχουν συμπτώματα. Μπορεί να υπάρχει μείωση της υπερδραστηριότητας, αλλά η απροσεξία, η παρορμητικότητα και η εσωτερική ανησυχία παραμένουν. Οι έφηβοι συνεχίζουν να εμφανίζουν δυσκολίες στην ολοκλήρωση των σχολικών εργασιών, με αποτέλεσμα τη μειωμένη σχολική επίδοση. Επίσης, αναφέρονται περισσότερες συγκρούσεις με τους γονείς τους και φτωχές κοινωνικές δεξιότητες. Οι έφηβοι με ΔΕΠΥ είναι συνήθως ανώριμοι και εμπλέκονται σε δραστηριότητες υψηλού κινδύνου, όπως ριψοκίνδυνη οδήγηση, κάπνισμα, σεξουαλικές επαφές χωρίς προφυλάξεις, χρήση χασίς κλπ.
Οι ενήλικες με ΔΕΠΥ συνεχίζουν να έχουν τα ίδια συμπτώματα από την παιδική ηλικία. Υπάρχει γενικά η τάση να υποχωρεί η υπερκινητικότητα με τη μορφή που απαντάται στα παιδιά και να αντικαθίσταται στους ενήλικες από υποκειμενική κινητική ανησυχία. Η απροσεξία και η παρορμητικότητα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό. Οι ενήλικοι με ΔΕΠΥ έχουν περισσότερες πιθανότητες να εγκαταλείψουν το πανεπιστήμιο ή να απολυθούν από την εργασία τους. Εμφανίζουν υψηλότερα επίπεδα άγχους και κατάθλιψης και αυξημένο κίνδυνο κακής σωματικής υγείας, σοβαρών τροχαίων ατυχημάτων, καπνίσματος και χρήσης ουσιών. Μπορεί να αλλάζουν συχνά επάγγελμα μέχρι να βρουν αυτό που τους ταιριάζει, δεν προτιμούν τη δουλειά γραφείου, που τη βρίσκουν πολλές φορές βαρετή και προτιμούν εργασίες με κίνηση, δράση και στοιχεία διέγερσης και κινδύνου. Όσον αφορά στην προσωπική τους ζωή συχνά έχουν συζυγικά προβλήματα, ασταθείς σχέσεις, διαζύγια, δυσκολεύονται στην οργάνωση του σπιτιού, τη διαχείριση των οικονομικών και την εποπτεία των παιδιών. Στον ελεύθερο χρόνο τους συχνά προτιμούν δραστηριότητες που έχουν στοιχεία διέγερσης, όπως αθλήματα δράσης και περιπέτειας, τυχερά παιχνίδια, ή πολύωρη πλοήγηση στο διαδίκτυο.