Ο «εθισμός» στο διαδίκτυο αποτελεί μια νέα μορφή εξάρτησης, η οποία βρίσκεται υπό εξέταση από την επιστημονική κοινότητα. Η λέξη «εθισμός» βρίσκεται στα εισαγωγικά όχι τυχαία αλλά για να δηλώσει ότι ο όρος αυτός δεν είναι ακόμα επιστημονικά έγκυρος καθώς δεν υπάρχει προς το παρόν συμφωνία ως προς αυτό και δεν έχει ακόμα καταχωρηθεί στην παγκόσμια κατάταξη ασθενιών (DSM IV). Παρόλα αυτά οι διεθνείς αναφορές για την καθήλωση μπροστά στα καινούργια μέσα τεχνολογίας με σκοπό την άντληση ικανοποίησης και ευχαρίστησης αναδύει το ερώτημα κατά πόσο μπορούμε να μιλάμε για εθισμό στο διαδίκτυο.

Πιο συγκεκριμένα, με τον όρο συμπεριφορές εξάρτησης εννούμε την πολύωρη χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή για διαδικτυακά παιχνίδια, σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, για διαδικτυακό σεξ και για την καταναγκαστική αγορά προιόντων. Η υπερβολική ενασχόληση σε συνδυασμό με την απώλεια σημαντικών σχέσεων (π.χ. σταματά να κάνει παρέα με φίλους), τη διακοπή δραστηριοτήτων που πριν δημιουργούσαν ευχαρίστηση (π.χ. αγαπημένα χόμπυ) και αλλαγή στις συνήθειες φαγητού και ύπνου (π.χ. ξενυχτάει για να παίξει, παίρνει το φαγητό δίπλα στον υπολογιστή) είναι αυτά τα χαρακτηριστικά που μας ανησυχούν και που μας κάνουν να μιλάμε για «εθισμό» στο διαδίκτυο. Άλλα χαρακτηριστικά που οριοθετούν την ύπαρξη συμπεριφορών εξάρτησης από το διαδίκτυο περιλαμβάνουν συμπτώματα απόσυρσης όπως άγχος, διέγερση, επαναλαμβανόμενη-εμμονική σκέψη για το διαδίκτυο, παραμονή στο διαδίκτυο για περισσότερο διάστημα από το προτιθέμενο και έκπτωση στη λειτουργικότητα του ατόμου (σε οικογενειακό, κοινωνικό και προσωπικό επίπεδο, ενδο-οικογενειακές συγκρούσεις).

Εάν παρατηρήσουμε παρόμοιες με τα παραπάνω συμπεριφορές στο παιδί μας είναι σημαντικό να προσπαθήσουμε να οριοθετήσουμε το χρόνο παραμονής στο μέσο. Η οριοθέτηση αυτή είναι σημαντικό να γίνει με τη συμφωνία του παιδιού και μαζί με το παιδί. Ας μην ξεχνάμε ότι εάν το παιδί συμμετέχει και το ίδιο στη λήψη της απόφασης τότε είναι περισσότερο πιθανό να τηρήσει τα συμφωνηθέντα καθώς δε νιώθει ότι του επιβλήθηκε. Παράλληλα ας ενθαρρύνουμε εξωτερικές δραστηριότητες όπως συμμετοχή σε αθλητικές ομάδες, επαφή με φίλους κλπ. Σε καμία περίπτωση δεν μπαίνουμε στη λογική της βίαιης απομάκρυνσης του παιδιού από το μέσο (π.χ. κόβουμε το ίντερνετ κλπ) καθώς η αντίδρασή του μπορεί να γίνει έως και επιθετική. Αν δούμε ότι παρόλες τις προσπάθειές μας οι συμπεριφορές συνεχίζονται είναι σημαντικό να ζητήσουμε την υποστήριξη ενός ειδικού.